Dağ başındaki bir kamp ateşi etrafında, kukuletalı bir ozan hafızadan daha eski bir hikâyeyi anlatır: iki ilksel güç — Einhasad (ışık) ve Gran Kain (karanlık) — kozmik küreyi parçalar ve dünyayı gök, toprak ve suyla eker. Onların ruhundan Devler doğar: ilk hükümdarlar ve mucizelerin inşacıları. Tanrıların çocukları ırkları şekillendirir — Elfler, Orklar, Cüceler ve Arteialar — fakat Gran Kain, kıskançlıkla, kırılgan ama sayısız İnsanları yaratır. Bir ilahi skandal tanrılar ile ejderhalar arasında savaşı alevlendirir; Shilen’in sürgünü iblisleri doğurur, Eva’nın geri çekilişi ise dünyayı sular altında bırakır. “Bilim”leriyle övünen devler arasında şüphe büyür; bu, Einhasad’ı Umutsuzluk Çekici’ni indirmeye iter—onların çağını sona erdiren bir kıyamet. Yıkıntılar arasında Elfler yönetmeye çalışır, ancak Orkların gücüyle ezilir. Çaresiz kalan Elfler İnsanlara büyü verir—bir müttefik yaratırlar, fakat bu müttefik onları fetheden olur. İnsanlar yükselir: Elmoreden, Shunaiman önderliğinde ayağa kalkar, mitleri yeniden yazar, Einhasad’ı sahiplenir ve sapkınları avlar. Güç Fildişi Kule’de toplanır, ta ki deha Beleth bilgisini hâkimiyete yöneltip mühürlenene kadar—yalnızca kaçmak için. Elflerin bölünmesi yasaklı antlaşmalarla Karanlık Elfleri doğurur; İmparator Baium ölümsüzlüğe ulaşmaya çalışır, ancak kulesine lanetlenir ve Elmoreden’in çöküşünü hızlandırır. Yüzyıllar süren savaş iki büyük sancak doğurur: güneyde uyanık Raoul’un birleştirmesiyle Aden, deniz ötesinde ise çelik iradeli Paris’in idaresinde Gracia. İstilalar, ihanetler ve bir çocuk kralın akıl almaz dehasından sonra kırılgan bir barış sağlanır. Sonra “prelüd” gelir—alametler, ölen Dünya Ağaçları ve fısıldanan vahiyler—her ırkı uçuruma sürükler. Lineage II’de tarih, tanrılardan devlere, devlerden İnsanlara uzanan bir meşaledir—ve onun alevi asla durmaz.